«Адну блакаду Ленінграда перажыць — чаго варта было…»

Віктар Новік са Слоніма, электрык КПФ, 52 гады: «І на КПФ справы не вельмі добра ідуць…»
— Падзеяў ніякіх у жыцці не адбывалася. Няма чым пахваліцца. Працую на камвольна-прадзільнай фабрыцы электрыкам. Апошнім часам і на КПФ нашай справы не вельмі добра ідуць, бо, кажуць, няма нармальнага збыту прадукцыі, — распавёў Віктар Эдуардавіч.

Людміла Райко са Слоніма, кухарка духоўнага вучылішча, 59 гадоў: «Жыццё праходзіць бурна»
— Апошнім часам маё жыццё праходзіць бурна. Патрэбна на працу хадзіць, усё там паспя­ваць рабіць. Таксама патрэбна дапамагаць дзецям гадаваць унукаў, якія, бывае, хварэюць. Дый для сябе імкнуся выкраіць час, каб адпачыць крыху, паляжаць, пачытаць газету. Такое вось маё бурнае жыццё, — зазначыла Людміла Пятроўна.

Соф`я Шчарбакова са Слоніма, пенсіянерка, 76 гадоў: «Унук, як ніхто, падымае нам настрой і тонус жыццёвы…»
— Хварэем мы цяпер з мужам. Ужо другі тыдзень хварэем. Добрага нічога няма. Сядзім у хаце. Калі зусім дрэнна бывае, выклікаю «хуткую дапамогу» — уколы, таблеткі. Лечымся. Муж мой цяпер не выходзіць зусім на вуліцу, нават з сабакам не гуляе. У гэтым годзе яму, колішняму артысту Слонімскага драмтэатра, споўніцца 90 гадоў. У тэатры яго не забываюць, запрашаюць на мерапрыемствы. Галоўны рэжысёр тэатра Васіль Сявец нават на сваёй машыне падвозіў нас у тэатр і назад, бо цяжка ўжо хадзіць хворым. Дый жыццё ў мужа было не лёгкім. Адна блакаду ў Ленінгра­дзе перажыць — чаго варта было… А цяпер нам абодвум ногі баляць, хадзіць цяжка. Чакаем вясну. Пацяплее, то і жыццё весялейшае, можа, стане і здароўе наладзіцца. А найбольш чакаем лета. Летам прыедзе ў госці ўнук з Расіі, як вучобу скончыць. Унук, як ніхто, падымае нам настрой і тонус жыццёвы, — прызналася Соф`я Іванаўна.

Ніна Шухно са Слоніма, пенсіянерка, 65 гадоў: «Унучку нядаўна замуж за міліцыянера аддала.»
— Усё ў мяне нармальна. Унучку нядаўна замуж за міліцыянера ў Віцебску аддала. Яна там вучылася, там замуж выйшла, там і засталася. А яшчэ ў мяне ў Віцебску дзве пляменніцы жывуць. То цяпер, калі ехаць у Віцебск да іх у госці, патрэбна не менш як на тыдзень з дому выбірацца, — разважала Ніна Іванаўна.